9 Aug 2012

~~~ကြက္လပ္~~~




ေကာင္းကင္ၾကီးတစ္ခုလံုး အမည္းေရာင္ ဝတ္စံုကို ျခံုထားျပီ။ ဒါေပမယ့္ လမ္းေဘးမီးတိုင္ေတြ ေမာ္ေတာ္ကားမီးေတြ အေဆာက္အအံုတိုင္းက လွ်ပ္စစ္မီးေတြေၾကာင့္ အျပင္မွာ ထိန္ထိန္လင္းေနသည္။ ၾကယ္တစ္လံုးမွ မရွိေသာ အေဖာ္မဲ့ေကာင္းကင္ၾကီးကို ၾကည့္ျပီး အခန္းျပတင္းေပါက္ကို စိတ္မပါလက္မပါ က်ြန္မ လွမ္းပိတ္လိုက္သည္။ တစ္ကိုယ္လံုးကိုက္ခဲေနျပီး မအီမသာၾကီးျဖစ္ေနလို့ ဂြမ္းကပ္ေစာင္ၾကီးဲျခံုျပီး ေကြးေနလိုက္သည္။  ျပီးေတာ့ ျငီးေငြ့စရာေကာင္းလွေသာ က်ြန္မ၏ ေန့စဥ္လွုပ္ရွားမွုကို ေတြးေတာေနမိသည္။ နံနက္လင္းသည္ႏွင့္ အလုပ္သြား ေမွာင္ေတာ့ျပန္လာ ေနာက္နံနက္ျပန္လင္းေတာ့ အလုပ္သြားနွင့္ ပံုစံခြက္ထဲမွာ ခ်ာခ်ာလည္ပတ္ေနသည္။ က်ြန္မ ဘဝကို အလုပ္ထဲျမုပ္နွံထားခဲ့တာ အေတာ္ၾကာျပီျဖစ္သည္။ အမိျမန္မာေျမကို စြန့္ခြာျပီး ဒီက်ြန္းနိုင္ငံေလးကို လာကတည္းက က်ြန္မဆံုးျဖတ္ထားခဲ့ျပီးသား။ ေငြေတြအမ်ားၾကီး အမ်ားၾကီး ရွာမည္ဟု။

ဒီနိုင္ငံေလးကို က်ြန္မစေရာက္ေတာ့ အိပ္မက္မ်ား စိတ္ကူးမ်ားစြာျဖင့္ က်ြန္မ ျမူးၾကြေပ်ာ္ရႊင္ေနမိသည္။ သာမန္ျမို့ငယ္ေလးတစ္ခုမွ လာေသာ က်ြန္မအတြက္ ဒီနိုင္ငံေလးမွာ ျမင္ေတြ့သမွ်အရာရာအားလံုးဟာ မ်က္စိစူးေလာက္ေအာင္ ေတာက္ေျပာင္ေနလြန္းသည္။ အဆင့္ျမင့္ shopping mall မ်ား ၊၂၄ နာရီ ထိန္ထိန္လင္းေနေသာလွ်ပ္စစ္မီး ၊ေျပာင္လက္ေနေသာၾကမ္းခင္း၊ မိုးထိျမင့္မားေသာ အေဆာက္အအံုမ်ား ၊အပန္းေျဖစရာေနရာမ်ားစြာက က်ြန္မ စိတ္အာရံုကို လႊမ္းမိုးထားသည္။ အဲဒီတုန္းက က်ြန္မ စိတ္ထဲမွာ over time မ်ားမ်ားလုပ္ပစ္ျပီး ပိုက္ဆံေတြ ကုန္းရုန္းရွာမည္၊ ျပီးေတာ့ က်ြန္မလိုခ်င္တာေတြအားလံုး ရေအာင္လုပ္မည္ဆိုတဲ့ အေတြးပဲ ရွိသည္။

အလုပ္မွာ က်ြန္မ အတိုက္အခံေတြ အမ်ားၾကီး ၾကံုရသည္။ ‘ျမန္မာက လာတာ” ဟု ေျပာလိုက္တိုင္း သူတို့အၾကည့္ေတြ စကားေျပာဆိုပံုေတြ ေျပာင္းသြားၾကသည္။ ဒီအၾကည့္ေတြ ဒီအခ်ိုးေတြက ဘာကို ဆိုလိုတယ္ဆိုတာ က်ြန္မေကာင္းေကာင္းၾကီးသိတာေပါ့။ အလုပ္ကို သူတို့ထက္ပိုျပီး က်ြန္မ ၾကိုးစားလုပ္တယ္။ အနားေပးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ အနားမေနဘဲ အလုပ္အေၾကာင္း ျပိုင္ဖက္ကုမၸဏီ အေၾကာင္းသိေအာင္ က်ြန္မ အင္တာနက္ကို ေကာင္းေကာင္းအသံုးခ်သည္။ ၾကိုးစားမွုေၾကာင့္ ထိုက္သင့္တဲ့ ရာထူး လခေတြ တက္သည္။ တျခားနိုင္ငံကလာတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ဒီလိုအခြင့္အေရးေတြေပးတာကို သူတို့နိုင္ငံသားေတြက သိပ္မေက်နပ္ခ်င္။ ကြယ္ရာတစ္ဖံု က်ယ္က်ယ္တစ္ဖံု အတင္းေျပာသည္…အားနည္းခ်က္ကို လိုက္ဟား..ဟာကြက္ကို လိုက္ေထာက္ၾကသည္။ ဝမ္းနည္းမွုေတြ သိမ္ငယ္မွုေတြကို က်ြန္မ ျမိုသိပ္ရင္း အားတင္းထားခဲ့သည္။ ၾကာေတာ့လည္း ဒါေတြအားလံုးကို က်ြန္မ မ်က္နွာအေရခြံထူထူနဲ့ ျပံုးျပီး က်ြန္မကို ေျပာေနတာမဟုတ္သည့္အတိုင္း နားေထာင္တတ္ေနျပီ။

က်ြန္မ မက္မက္ေမာေမာ တမ္းတလွပါသည္ဆိုေသာ ေငြ…အဆင္ျမင့္ျမင့္ေနထိုင္မွု ..အဝတ္အစားလွလွေတြ..ေဒါက္ဖိနပ္ျမင့္ျမင့္ေတြ..ေနာက္ဆံုးေပၚလက္ကိုင္အိတ္ေတြ အားလံုး ပိုင္ဆိုင္ျပီး အခုခ်ိန္မွာေတာ့ က်ြန္မ ထင္သေလာက္ မေပ်ာ္ရႊင္ေတာ့သည္မွာ အံ့ၾသစရာပင္။ လိုခ်င္တာေတြ တစ္ခုျပီး တစ္ခု ပိုင္ဆိုင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ကယ္တမ္း က်ြန္္မ မေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ပါ။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေတာက္ပ ခမ္းနားသည္ဟု ထင္ခဲ့သည္ အရာေတြအားလံုးက အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေမွးမွိန္ေနသည္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြရဲ့ က်ြန္မရဲ့ အသံုးအေဆာင္ေတြအေပၚ အထင္တၾကီး အၾကည့္ေတြ အရင္ကခံုမင္သာယာခဲ့ေသာလည္း  အခုခ်ိန္မွာ က်ြန္မအတြက္္ သိပ္ျပီး အဓိပၸါယ္ မရွိေတာ့။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တခ်ို့ရဲ့ ပ်ားသကာလို ခ်ိုျမိန္တဲ့ စကားေတြ ခ်ီးမြမ္းသံေတြက နားအျမင္ကပ္စရာျဖစ္လာသည္။

“အား ပူလိုက္တာ”  ကိုယ့္နဖူးကိုယ္ စမ္းၾကည့္ေတာ့ အဖ်ားေတာ္ေတာ္တက္ေနျပီ။ ေျခလက္တို့ေလးလံစြာျဖင့္ ပရာစီတေမာကို ေရေအးတစ္ခြက္နဲ့ ေမာ့ခ်ျပီး ခုတင္ေပၚကို ေျခပစ္လက္ပစ္လွဲခ်ပစ္လိုက္သည္။ ဂြမ္းေစာင္ကို လွမ္းဆြဲျခံုျပီး က်ြန္မ အလုပ္ထဲက က်ြန္မႏွင့္ အခင္ဆံုးဟု ယူဆထားသည့္ တစ္ေယာက္ကို လွမ္း မက္ေဆ့ခ်္ပို့လိုက္သည္။
“hey, I was very sick. I am alone. ” L (ငါအရမ္းဖ်ားေနျပီ..အိမ္မွာလည္း ငါတစ္ေယာက္တည္းပဲ)
တေအာင့္ေလာက္ေနေတာ့ မက္ေဆ့ခ်္ဝင္လာသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တၾကီးေကာက္ဖတ္လိုက္ေတာ့…
“oh! Get well soon! J” (အို ဟုတ္လား..မၾကာခင္ေနေကာင္းလာပါေစေနာ္)
ဖတ္ရင္းျဖင့္ က်ြန္မ မ်က္ရည္ဝဲလာသည္။ ဒါ မဟုတ္….က်ြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာ ဒါမဟုတ္။      


အံကို တင္းတင္းၾကိတ္ျပီး က်ြန္မ ၾကိုးစားအိပ္သည္။ အိပ္လုိ့ လံုးဝမရ။ လူးလွိမ့္ရင္း က်ြန္မရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ေဆြမ်ိုးျဖစ္တဲ့ ညီမေလးကို လွမ္းသတိရသည္။ က်ြန္မ ဒီိကို စထြက္လာေတာ့ ညီမေလးကလံုးဝမသြားေစခ်င္။ မိဘေတြ ထားသြားခဲ့တဲ့ အိမ္္ဆိုင္ေလးက က်ြန္မတို့ ညီမနွစ္ေယာက္ အတြက္ တစ္ဝမ္းတစ္ခါးေတာ့ စားေလာက္သည္။ ေခါင္းမာလြန္းတဲ့ ခ်မ္းသာခ်င္လြန္းတဲ့ က်ြန္မက နိုင္ငံျခားကို ထြက္လာခဲ့ျပီး ညီမေလးကေတာ့ မိဘေတြ ထားခဲ့တဲ့ အိမ္မွာပဲ အိမ္ဆိုင္ေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ရင္း ေနရစ္သည္။ ႏွစ္စဥ္က်ြန္မ ညီမေလးဆီ မျပန္နိုင္ေပမယ့္ ႏွစ္ဝက္တိုင္း ေငြလွမ္းပို့နိုင္ေအာင္ေတာ့ က်ြန္မ ၾကိုးစားသည္။ ညီမေလးကို ေတြးရင္း အတိတ္က အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုက ေခါင္းထဲမွာ ေဝေဝဝါးဝါးေပၚလာသည္။

ငယ္ငယ္က က်ြန္မတို့ အိမ္မွာ တီဗီြမဝယ္နိုင္။ ညေနေစာင္းတိုင္း က်ြန္မက က်ြန္မညီမေလးလက္ကို ဆြဲရင္း ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္က သူေဌးအိမ္မွာ တီဗီြသြားၾကည့္ေနက်။ အဲဒီအိမ္မွာ က်ြန္မ ညီမေလးနဲ့ အရြယ္တူ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလးလည္းျဖစ္ သူေဌးသမီးလဲ ျဖစ္ဆိုေတာ့ ေကာင္မေလးက စြာက်ယ္စြာက်ယ္နုိင္သည္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ တီဗီြၾကည့္ခ်င္သည့္ေဇာျဖင့္ က်ြန္မ အဲဒီကေလးမ ေျပာသမွ် သည္းခံသည္။ တေန့..က်ြန္မနဲ့ ညီမေလး သူတို့ တီဗြီေရွ့မွာ ၾကံု့ၾကံု့ေလးထိုင္ရင္း တီဗီြၾကည့္ေနတုန္း ကေလးမေလးက မေျပာမဆို က်ြန္မ ေပါင္ကို လာကုတ္ဆြဲသည္။ ေဒါသတၾကီးျဖင့္ က်ြန္မ အဲဒီကေလးမကို ဘုၾကည့္ၾကည့္ရင္း နင္ဘာလို့ ငါ့ကို ကုတ္ဆြဲတာလဲ လို့ ျပန္ေအာ္လိုက္တယ္။ ကေလးမက ရုတ္တရက္ေၾကာင္သြားျပီးေတာ့ ဆက္ျပီး ထပ္ခါ ထပ္ခါ ကုတ္ဆြဲသည္။ 

က်ြန္မ ေပါင္မွာ အနီေရာင္အစင္းေၾကာင္းေတြ ထင္ကုန္သည္။ ညီမေလးက ျမင္ေတာ့ ငိုျပီး ကေလးမေလး လက္ကို ဆြဲဖယ္ျပီး နင္ငါ့အစ္မကို ဘာလို့ ကုတ္တာလဲ ဟု အသားကုန္ေအာ္သည္။ ကေလးမေလး အေမေရာက္လာျပီး က်ြန္မေပါင္မွ အစင္းေၾကာင္းေတြကိုမွ ဂရုမစိုက္ က်ြန္မတို့ကို လွမ္းေအာ္သည္။ “ဟဲ့.ဟဲ့...ညည္းတို့က သူမ်ားအိမ္မွာလည္း လာျပီး တီဗြီကပ္ၾကည့္ေသး ငါ့သမီးလည္းေအာ္ေသး ဘယ္ႏွယ့္ဟာမေလးေတြလဲ အခုခ်က္ခ်င္း ထြက္သြား”။ က်ြန္မ ညီမေလးလက္ကို ဆြဲျပီး ခ်က္ခ်င္း အဲဒီအိမ္မွ လွည့္ထြက္ခဲ့သည္။ ေလွကားေတြကို တစ္ထစ္ျပီး တစ္ထစ္ဆင္းတုန္းက က်ြန္မခံစားခဲ့ရတဲ့ ထိတ္လန့္မွု အံ့ၾသမွု ရွက္ရြ့့ံမွုေတြကို က်ြန္မ လံုးဝ မေမ့ေသး။ အဲဒီကတည္းက က်ြန္မ ေတးမွတ္ထားခဲ့သည္..သူတို့ထက္ပိုျပီး ခ်မ္းသာရမည္ဟု။ ။
မေခၚျဖစ္တာ အေတာ္ ၾကာျပီျဖစ္တဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ကို ေႏွးေကြးစြာ ႏွိပ္ေနတုန္း က်ြန္မဆီ ဖုန္းဝင္လာသည္။ လွမ္းကိုင္လိုက္ေတာ့ တိုက္တိုက္ဆုိင္ဆိုင္ ညီမေလးျဖစ္ေနတယ္။ က်ြန္မ သူ့ကို လိုအပ္ေနသည့္ အခ်ိန္ သူ့ဆီက ဖုန္းဝင္လာေတာ့ ေတာ္ေတာ္အားတက္သြားသည္။

--“ဟလို …ဟလို သင္းလား ”
“မမ..မမလား……နင္တအားေနနိုင္တယ္ ဖုန္းေတာင္မဆက္ဘူး..ငါ သတိရေနတာ.. အဲဒါနဲ့ ဖုန္းဆိုင္ကေန နင့္ဆီကို လွမ္းေခၚလိုက္တာ”
--“မေခၚဆို ..မအားဘူးဟ…အလုပ္သြားလိုက္ အပန္းေျဖခရီးေတြ သြားလိုက္နဲ့…ဒီမွာ ေပ်ာ္စရာၾကီးဟ”  တုန္ေနေသာ အသံကို ထိန္းရင္း က်ြန္မ လွမ္းေျပာလိုက္သည္။
“ဟင္ ေပ်ာ္တယ္ဆုိျပီး နင့္အသံၾကီးက မတက္ၾကြလိုက္တာ”
--“ေအး……ငါေနမေကာင္းဘူး စိတ္မပူပါနဲ့”
“ေဆးေရာ ေသာက္ျပီးျပီလား…ေဆးခန္းေရာသြားလား…ဆန္ျပုတ္ေကာ လုပ္ေသာက္ရဲ့လား…ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေရာ ရွိရဲ့လား...ေတာ္ေတာ္ဖ်ားေနလား…ငါဘာလုပ္ေပးရမလဲဟင္”
တရစပ္ေမးလိုက္ေသာ ေမးခြန္းေတြေၾကာင့္ က်ြန္မ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ ရင္ထဲမွာလည္းေနြးေထြးသြားသည္။ အေတာ္ၾကာခဲ့ျပီ။ က်ြန္မအေပၚလူတစ္ေယာက္က ဒီလို ဂရုတစိုက္ေမးခြန္းေတြ  အေမးမခံရတာ..ဂ၇ုစိုက္မခံရတာ။ ကိုးရီးကားအလြန္ၾကည့္သည့္ သူမကို က်ြန္မက ေနာက္ခ်င္သည့္ စိတ္ျဖင့္

--“ ငါ ေသြးကင္ဆာ ရရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ..ပါးစပ္ထဲက ေသြးေတြ အန္တယ္”
တစ္ခ်က္တိတ္သြားျပီး သူမက “နင္ …မေသရဘူး…နင့္ကို ငါ့ ရိုးတြင္းျခင္ဆီေပးျပီး ကယ္မယ္...နင့္အတြက္ ငါတကယ္ အသက္စြန့္နုိင္တယ္”

ရုတ္တရက္ က်ြန္မ ဆြ့ံအသြားသည္။ အငယ္ျဖစ္ေသာ သူမပါးစပ္မွ က်ြန္မကို သူ့အသက္ေပးျပီး ကာကြယ္မယ္တဲ့။ က်ြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ အေျဖမဟုတ္တဲ့ သူမ အေျဖက က်ြန္မရင္ထဲကို နက္နက္ရွိုင္းရွိုင္း လွိုင္းခတ္သြားသည္။ က်ြန္မ သူမကို လွမ္းေျပာလိုက္သည္။

--“ငါ ဒီအပတ္ထဲ ျပန္လာခဲ့မယ္ သိလား..သင္း”

သူမက ဝမ္းသာအားရျဖင့္ စကားေတြ တရစပ္ေျပာသည္။ ဘာသံမွ က်ြန္မ သဲသဲကြဲကြဲ မၾကားေတာ့။ အတိုင္းမသိ ဝမ္းသာမွုျဖင့္ က်ြန္မ ရွိုက္ၾကီး တငင္ ငိုခ်လိုက္သည္။    ။။။။


ဝါေလး
၁၁.၂၆ ည
၂၀၊၇၊၂၀၁၂

5 Nov 2011

တစ္ေယာက္တည္းေသာ သူဆီမွ...

က်ြန္မ ေသသြားနိုင္တယ္လို့ ထင္မိတယ္။ က်ြန္မ ေကာလိပ္ ဒုတိယႏွစ္ကို ေရာက္ေနျပီ။ ပထမႏွစ္ကတည္း ခ်စ္ခဲ့တဲ့သူက က်ြန္မကို လမ္းခြဲစကားဆိုသြားတယ္ေလ။ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ က်ြန္မ မသိေတာ့ဘူး။ က်ြန္မ အထက္တန္းထဲကေန အခုထိ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္နဲ့ က်ြန္မကို စြဲစြဲျမဲျမဲခ်စ္တဲ့သူ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ေယာက္က က်ြန္မအတြက္ ထူးျခားတယ္။ က်ြန္မအသက္ (၂၀) ျပည့္ျပီမို့ တည္ျငိမ္စြာ အခ်စ္ကို ရွာေတြ့ခဲ့ျပီလို့ က်ြန္မ ယူဆခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ က်ြန္မ စိတ္ေတြ ေယာက္ယက္ခတ္ျပီး မအိပ္နုိင္ မစားနိုင္ျဖစ္ေနျပီ။ အခန္းေဖာ္ေတြအားလံုးက က်ြန္မအတြက္ စိုးရိမ္ေနေပမယ့္ က်ြန္မစိတ္ကို ေျပာင္းလဲဖို့ အမ်ိုးမိ်ုး သူတို့ ၾကိုးစားျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ လက္ေလွ်ာ့သြားၾကျပီ။ က်ြန္မနဲ့ သူစိမ္းတရံလို ျဖစ္ေနတဲ့ ခ်စ္သူဆီကို က်ြန္မရဲ့ စင္ေပၚမွာ အခုထိရွိေနေသးတဲ့ အရုပ္ေဟာင္းေလးအေၾကာင္းကို ကဗ်ာေလးေရးျပီး ပို့တဲ့အထိ က်ြန္မရူးခဲ့တယ္။ နုနယ္ေသးတဲ့ က်ြန္မ ႏွလံုးသား သိပ္အထိနာခဲ့တယ္ေလ။

လမ္းခြဲျပီးေနာက္ ေန့စဥ္လိုလို စာနာႏွစ္သိမ့္သံေတြ ၾကားရဖို့ အေမ့ဆီကို က်ြန္မ ဖုန္းေခၚခဲ့တယ္။ အေဖနဲ့ က်ြန္မကေတာ့ ပံုမွန္သားအဖစကားဝိုင္းအတိုင္ း တနဂၤေႏြေန့မွာ ဖုန္းေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ က်ြန္မ စာၾကိုးစားေနေၾကာင္းနဲ့ ပိုက္ဆံအလံုအေလာက္ရွိတဲ့အေၾကာင္း ယံုၾကည္ေအာင္ အေဖ့ကို ေျပာခဲ့တယ္။ တစ္ဖက္မွာေတာ့ အေမနဲ့ က်ြန္မ အမွန္တကယ္ကို ႏွလံုးသားခ်င္းဖလွယ္ စကားေျပာခဲ့တယ္။ အေမကေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြ၊ အတန္းထဲမွာ က်ြန္မသင္ရတဲ့ သင္ခန္းစာေတြ၊ ေက်ာင္းက ကေဖးမွာ ဘာေတြေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့အထိ က်ြန္မနဲ့ ပတ္သက္တဲ့အရာအားလံုးကို သိခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ့ က်ြန္မနဲ့အေမ ဖုန္းေျပာၾကတာ ဖုန္းေဘလ္ေတြ သာမန္မဟုတ္တဲ့အထိ ထုိးတက္လာတာပဲ။ က်ြန္မ အေမက “တစ္ျခားေယာက်္ားေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါ”လုိ့ ေျပာမွာကို က်ြန္မေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ေပမယ့္  သူမက တစ္လံုးမွ မေျပာခဲ့ပါဘူး။  အေမက  က်ြန္မရဲ့ ဝမ္းနည္းမ်က္ရည္ေတြအတြက္ အရမ္းကို စာနာနားလည္တတ္ျပီး သည္းခံတတ္တဲ့သူပါ။ ဒါေပမယ့္ အပတ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာျပီးတဲ့ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူ့ကို တမ္းတမ္းစြဲစြဲျဖစ္ေနေသးတဲ့ က်ြန္မကို ရူးေနျပီလို့ ေျပာလာတယ္။ သူမ မွန္တယ္ဆိုတာ က်ြန္မသိတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ြန္မရဲ့ ကြဲအက္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားကို စာအုပ္ေတြၾကားထဲမွာ အရင္ကထက္ပိုျပီး ျမွုပ္ႏွံဖို့ က်ြန္မ ၾကိုးစားတယ္။ ျပီးေတာ့ ေကာလိပ္က အဖြဲအစည္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို က်ြန္မ ဆက္သြယ္ျပီး ပါဝင္လွုပ္ရွားတယ္။ အေဖကေတာ့ က်ြန္မ ရည္းစားနဲ့ကြဲတဲ့အေၾကာင္းနဲ့ပတ္သက္ျပီး တစ္ခြန္းမွ မဟခဲ့ပါဘူး။ က်ြန္မခံစားရတဲ့အတြက္ အေဖလည္း က်ြန္မအတြက္ စိတ္မေကာင္းဘူးဆိုတာ က်ြန္မသိတယ္။ အေဖက ပံုမွန္အားျဖင့္ အေမကို ႏွစ္သိမ့္အားေပးေနက်ေလ။

တစ္ေန့ ေန့လယ္အတန္းျပီး က်ြန္မအခန္းကို ျပန္လာေတာ့ အခန္းေဖာ္က ကုလားထိုင္ေပၚမွာထိုင္ျပီး က်ြန္မကို လွိုက္လွိုက္လွဲလွဲျပံုးျပီး ၾကည့္ေနတယ္။  အခန္းရဲ့အလယ္က စားပြဲေပၚမွာေတာ့ အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ လွပလွတဲ့ ပန္းျခင္းေလးကို ေတြ့လိုက္တယ္။
“နင့္အတြက္” လို့ အခန္းေဖာ္က ေျပာေတာ့ က်ြန္မ ႏွလံုးခုန္ရပ္သြားတယ္။ ဒါပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ က်ြန္မခ်စ္သူက သူ့အမွားေတြကို သိျပီး က်ြန္မဆီျပန္လာတာ ျဖစ္မယ္။ သူဦးေဆာင္ျပီး ဂိုက္လုပ္ေပးတဲ့ ဂ်ူနီယာအဖြဲ့ထဲက ဘာဘီေလးလိုေခ်ာတဲ့ ဂ်ူနီယာေကာင္မေလးကို သူ တစ္ကယ္ခ်စ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ြန္မ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေရွ့တိုးသြားျပီး ေမႊးပ်ံ့လွတဲ့ ပန္းျခင္းေလးကို မ လိုက္တယ္။ အထဲက ကဒ္ေလးကို တုန္ယင္ေနတဲ့လက္ေတြနဲ့ ဖတ္လိုက္တယ္။ ရိုးရိုးေလးေရးထားတာေလးက “ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ၾကာေအာင္ ခ်စ္ျမတ္နုိးခဲ့ေသာ တစ္ေယာက္တည္းေသာသူဆီမွ” တဲ့။ က်ြန္မ မ်က္ဝန္းအိမ္ေတြမွာ မ်က္ရည္ေတြ တမုဟုတ္ခ်င္း အိုင္လာတယ္။ အခန္းေဖာ္ကေတာ့ ေဝခြဲမရစြာ က်ြန္မကို ၾကည့္ဆဲ။

“အဲဒါ အေဖ့ဆီက” ဆို့နင့္စြာ က်ြန္မ ရွင္းျပျပီး ပန္းေလးေတြကို ညင္ညင္သာသာေလးကိုင္ဖုိ့ က်ြန္မ ထိုင္ခ်လိုက္ျပီး နူးညံ့လွတဲ့ ပြင့္ဖတ္ေလးေတြကို စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။
“နင့္အေဖ ဟုတ္လား…ဘာအတြက္လဲ” ေျပာေျပာဆိုဆို အခန္းေဖာ္က က်ြန္မနားမွာ လာထိုင္ျပီး က်ြန္မကို သိုင္းဖက္လိုက္တယ္။ ကဒ္ေလးကို သူမဆီေပးေတာ့ သူမက ထပ္ျပံုးျပီး ျပီးေတာ့ “နင့္အေဖက သိပ္ကို ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းတာပ”ဲ လုိ့ ေျပာလိုက္တယ္။ ႏွာကို ရွုံ့ရင္း “အင္း ဟုတ္တယ္” လို့ က်ြန္မ ျပန္ေျပာမိသည္။ အေမ့ဆီက ရေနက် အားေပးသံ ႏွစ္သိမ့္သံေတြက က်ြန္မရဲ့ ့ႏွလံုးသားျဖည္းျဖည္းခ်င္း အနာက်က္လာဖို့ အကူအညီေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေဖ့ဆီကရလာတဲ့ ပန္းျခင္းေလးကေတာ့ က်ြန္မရဲ့ ႏွလံုးသားကို လံုးဝအနာက်က္ဖို့ ႏွစ္သိမ့္အားေပးလိုက္တာပါ။


ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ က်ြန္မ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးတစ္ခုကုိ ထူေထာင္ခဲ့ျပီး ကေလးတစ္ေယာက္ေတာင္ ရေနပါျပီ။ မၾကာေသးတဲ့ နွစ္မ်ားအတြင္းမွာ အေဖကေတာ့ ဘဝတိုက္ပြဲကို တိုက္ေနရပါတယ္။  ယိုယြင္းလာတဲ့ က်န္းမာေရးနဲ့ ပင္စင္ယူဖို့ ဝိုင္းျပီး တိုက္တြန္းခံရတဲ့အထိေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အေဖတစ္ေယာက္ရဲ့ မိသားစုကို အကာအကြယ္ေပးတဲ့ ခမ္းနားတဲ့ ပံုရိပ္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ပ်က္မသြားပါဘူး။ အေဖတစ္ေယာက္ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္းဆိုင္ရာပံုရိပ္ဟာ သားသမီးေတြအတြက္ သူဘာေတြ ေပးဆပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ျပသနုိင္တဲ့ သေကၤတတစ္ခုသာျဖစ္ပါတယ္။ က်ြန္မကေတာ့ သားသမီးေတြအတြက္ ၾကီးမားခိုင္ခံ့တဲ့ ခံတပ္ၾကီးသဖြယ္ အေဖ့ရဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ၊ အေဖ့ရဲ့ စံျပအမူအက်င့္ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြရဲ့ စြမ္းအားေတြကို အေဖ က်န္းမာေရးထိခိုက္လာတဲ့အခါမွ သေဘာေပါက္နားလည္မိတာပါ။ အေမက အေဖဟာ သူ့ဘဝအခုလို ခ်ြတ္ျခံုက်ေနေပမယ့္ လံုးဝမညည္းတာ၊ သူဘယ္ေလာက္ ခံစားေနရေပမယ့္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာမျပတာေတြ က်ြန္မကို ခဏ ခဏေျပာျပေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ြန္မတို့နဲ့အတူ က်ြန္မတို့အတြက္ ထပ္ျပီး ဘာမွလုပ္မေပးနိုင္တာေတြအတြက္ သူအရမ္းဝမ္းနည္းေနပါတယ္။

က်ြန္မ အေဖ့ကို အခုလိုဘာမွလုပ္မေပးနိုင္ေတာ့တာဟာ အေဖေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ျခင္းနဲ့ ဘာမွမသက္ဆိုင္ဘူးဆိုတာကို ေျပာျပခ်င္မိတယ္။ အေဖနဲ့ အတူ က်ြန္မ ခရီးထြက္ျဖစ္တယ္။ အေဖက က်ြန္မကို ေပးခဲ့တဲ့ စိတ္ခြန္အားျဖည့္ အေျခခံအုတ္ျမစ္ေတြ ေထာက္ခံမွုေတြက ဘယ္ေတာ့မွ အားနည္းယုတ္ေလ်ာ့မသြားတဲ့ အျပင္ ပိုျပီး က်ြန္မကို အားျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။

က်ြန္မရဲ့ ရည္းစားေဟာင္း၊ က်ြန္မ အသည္းကြဲခဲ့တာ၊ အေဖ့ရဲ့ ပန္းျခင္းေလး အဲဒါေတြအားလံုးကို က်ြန္မ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ပါျပီ။ အယ္လ္ဘမ္ေဟာင္းေလးကို က်ြန္မေတြ့ေတာ့ ဓာတ္ပံုတစ္ခုက က်ြန္မရဲ့ အဲဒါေတြနဲ့ ပတ္သက္တဲ့ မွတ္ဥာဏ္ကို ျပန္လည္တူးေဖာ္ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက အေဖ့ရဲ့ ႏွစ္လုိဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အျပဳအမူေပၚ က်ြန္မရဲ့မ်က္ဝန္းေတြ မ်က္ရည္ေတြ စုိစြတ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေန့က အေဖမ်ားေန့မတိုင္ခင္ တစ္ပတ္အလိုတစ္ခုျဖစ္ျပီး က်ြန္မ တစ္စံုတစ္ရာလုပ္ဖို့ အၾကံရခဲ့တယ္။

အေဖက ေဖ်ာ့ေလ်ာ့တဲ့ အျပံုေလးနဲ့ ကတ္ေလးကို ဖြင့္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ပန္းေလးေတြကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ႏွစ္သက္ခဲတဲ့ လူစားမ်ိုးေပမယ့္ ဒီပန္းေလးေတြက သူ့ကို အံအားသင့္ေစတယ္။ ကတ္ေလးထဲမွာ ေရးထားတာကေတာ့ “ေမြးကတည္းက ခ်စ္လာခဲ့တဲ့ တစ္ေယာက္တည္းေသာသူဆီမွ တဲ့”။
က်ြန္မ အေဖ့ကို ဖက္လိုက္ျပီး ညင္ညင္သာသာေလး ေမးလိုက္တယ္။ “မွတ္မိေသးရဲ့လား”လို့။

“မွတ္မိေသးတယ္”လို့ အေဖက က်ြန္မကို ညင္ညင္သာသာေလးေျပာျပီး က်ြန္မတို့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ေခါင္းညိမ့္ၾကတယ္။ ခါတိုင္းလိုပဲ စကားလံုးေတြ မလိုအပ္ပါဘူး။

“Chicken Soup for the Soul (Thanks Dad)” မွ “Heidi Durig Heiby” ၏ “From the Only” ကို ဘာသာျပန္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မူရင္းစာ၏ အဓိပၸါယ္ကို ပ်က္ျပားေစပါက က်ြန္မ၏ အားနည္းခ်က္သာ ျဖစ္ပါသည္။

သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုး ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ =)

ဝါေလး
၅.၁၁.၂၀၁၁ (စေန)
၄.၀၄ (ညေန)

1 Nov 2011

အေမ့ရဲ့ ဒိုင္ယာရီ



ၾကည္ျပာ နုိင္ငံျခားကို ေက်ာင္းသြားတက္တုန္းက ၾကည္ျပာတို႔ တစ္မိသားစုလံုး လိုက္ပို႔ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ၾကည္ျပာေလ ငိုခ်င္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔။ ဒီလို အိမ္နဲ႔ မခြဲဖူးဘူးေလ။ အဲဒီတုန္းက ေလဆိပ္မွာ ၾကည္ျပာ အေမ့ကို ခပ္တင္းတင္းေလး ဖက္ထားမိလိုက္တယ္။ တစ္ကိုယ္လံုးေႏြးေထြးသြားျပီး အခ်ိန္ေတြ ရပ္တန္႔သြားရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက အေမ့ရဲ့ ကိုယ္သင္းရနံ႔ေလးကို ၾကည္ျပာ အခုထိ မွတ္မိေသးတယ္။

ႏိုင္ငံျခားမွာ ရုန္းကန္လွဳပ္ရွားရင္း ဟိုဟို ဒီဒီ ေျပးလႊားေနရတာလည္း ႏွစ္ေပါင္းသံုးႏွစ္ေတာင္ ရွိလာျပီ။ အသက္လည္း ပိုၾကီးလာသလို ၾကည္ျပာပို ျပီး ရင့္က်က္မွဳ ရွိလာတယ္လို႔လည္း ထင္မိတယ္။ ၾကည္ျပာ ဝတ္တာ စားတာက အစ ဟိုတုန္းက ေတာသူမေလးလိုမဟုတ္ဘဲ ေခတ္မီလာျပီ။ အဲဒီလို ေျပာင္းလဲ လာေပမယ့္ ၾကည္ျပာရဲ့ မေျပာင္းလဲတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ အေမ့ကို အရမ္းေတြ႕ခ်င္စိတ္ပါပဲ။ အေမရဲ့ ကိုယ္သင္းရနံ႔ေလးကို တမ္းတဆဲ။ ဝမ္းနည္းစရာေတြ႔လာရင္ ႏွဳတ္က  အေမ အေမလို႔ တမ္းတဲ ေခၚဆဲ။

ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္မ်ားေရာက္လာေတာ့ အိမ္ျပန္ဖို႔ ျပင္ရင္းဆင္ရင္း ၾကည္ျပာ ေပ်ာ္ေနမိတယ္။

ေမြးရပ္ေျမေရာက္ေတာ့ အစစအရာ ေျပာင္းလဲလာမွဳေတြ ၾကည့္ရင္း ၾကည္ျပာအံ့ၾသမိတယ္။ တဝီဝီသြားေနတဲ့ ဆုိင္ကယ္ေတြ ဝတ္စားမွဳပံုစံေျပာင္းလဲလာတဲ့ လူေတြ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ လူေနအေဆာက္အအံုေတြ အဲဒါေတြအားလံုး ၾကည္ျပာအတြက္ အသစ္ေတြခ်ည္းပဲ။

အို! ၾကည္ျပာတုိ႔အိမ္ေလးကေတာ့ မေျပာင္းလဲဆဲပါလား။ အိမ္ေရွ႕မွာ အရိပ္ရသစ္ပင္ၾကီးနဲ႔ ေအာက္မွာ ခါးကိုင္းကိုင္းနဲ႔ မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္ ၾကည္ျပာကို လွမ္းၾကည့္လို႔။  ၾကည္ျပာေျခလွမ္းေတြ သြက္သြက္ေလွ်ာက္လိုက္ျပီး အနီးေရာက္ေတာ့ အဲဒီမိန္းမၾကီးဟာ ၾကည္ျပာ့အေမ ျဖစ္ေနပါေရာ့လား။ မ်က္ႏွာေပၚက အေရးအေၾကာင္းေတြ ကိုင္းေနတဲ့ခါးနဲ႔ အေမ အရင္ကနဲ႔မတူေတာ့။ သြားေတြေပၚေအာင္ ၾကည္ျပာကို ျပံဳးျပေနတဲ့ အေမ။ သြားတစ္ခ်ိဳ႕က်ိဳးေနပါလား ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ၾကည္ျပာ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အေမ အေတာ္ အိုစာသြားပါလား။ ၾကည္ျပာ႔ စိတ္ထဲနင့္ခနဲျဖစ္သြားျပီး အေမ့ကိုယ္လံုးေလးကို တင္းတင္းေလးဖက္ထားမိလိုက္တယ္။ ၾကည္ျပာနဲ႔ ယဥ္ပါးေနခဲ့ဖူးေသာ အေမ့ရဲ့ကိုယ္သင္းရနံ႔ေလး………

အိမ္မွာ အေမက ၾကည္ျပာၾကိဳက္တဲ့ ဟင္းေတ ြအကုန္ခ်က္ေပးတယ္ေလ။ စားလို့ေကာင္းတာ မေျပာပါနဲ႔။ ထမင္းစားခ်ိန္ဆို ခူးျပီးခပ္ျပီးမွ ၾကည္ျပာကို ထမင္းစားဖို႔ လာေခၚတတ္တာ.။ အေဖက ဆုိရင္ေလ “ညည္းအေမက ေနမေကာင္းျပီး အိပ္ရာထဲပဲ လွဲေနတာ ခုညည္းျပန္လာေတာ့ ဘယ္ကေနဘယ္လို အားေတြရွိလာမွန္း မသိဘူးေဟ”့ လုိ႔ ေျပာရတဲ့ အထိပဲ။ ၾကည္ျပာကလည္း ၾကည္ျပာပဲေလ လက္ပ္ေတာ့ ေရွ့မွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနတာကိုး။ အေမ့ကို သိပ္ဂရုမစိုက္နုိင္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ႏွစ္အတြက္ စာေတြကို ေဒါင္းထားျပီး ၾကိဳျပီးဖတ္ေနရတယ္ေလ။ နိုင္ငံျခားမွာက ကိုယ္က သူမ်ားထက္ သာေနမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ မ်က္နွာငယ္ရတယ္။ အေမ့အတြက္ အခ်ိန္သိပ္မေပးမိဘူး ေပးဖို႔ ၾကိဳးစားရမယ္လို႔ ခဏ ခဏေတြးေနေပမယ့္လည္း ဒီလက္ပ္ေတာ့ေရွ့မွာပဲ အခ်ိန္ေတြကုန္ျပီး ျပန္မယ့္ရက္ေတာင္ ေရာက္လာေတာ့မယ္။

အေမနဲ့ ပတ္သက္ျပီး ၾကည္ျပာသတိျပဳမိတာကေတာ့ အေမ တေရွာင္ေရွာင္ ျဖစ္ေနတာပဲ။ ၾကည္ျပာအတြက္ မီးဖိုထဲဝင္ ၾကည္ျပာကို ထမင္းစားဖို႔ ေခၚျပီးတာနဲ႔ အိပ္ရာထဲတန္းဝင္ေတာ့တာပဲ။ အေမ သိပ္ျပီး အစာမဝင္ေတာ့သလိုပဲ။ စားရင္လည္း သံုး ေလး ငါး ဇြန္းပဲ စားျပီး ဝျပီဆိုျပီး အိပ္ရာထဲ ဝင္သြားေရာ။ တခါတေလေတာ့ ၾကည္ျပာ လက္ပ္ေတာ့ သံုးေနတာကုိ လာထိုင္ၾကည့္ျပီး ၾကည္ျပာကို ေငးေနတတ္ေသးတယ္။ ျပီးေတာ့လည္း ၾကည္ျပာ့ကို ေမးခြန္းေတြအမ်ားၾကီး ေမးတတ္တယ္။ တစ္ခါတုန္းကဆို အေမက ၾကည့္ျပာကို အင္တာနက္ဆိုတာ ဘာလဲတဲ့။ ၾကည္ျပာ့မွာ အေမ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပရင္း နာရီဝက္ကို ကုန္ေရာ။ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ “အေမ့ကို ဘယ္ေလာက္ပဲ ရွင္းျပလည္း အေမ နားမလည္ပါဘူး” ဆိုျပီး ေျပာလိုက္မိတယ္။ အေမက မ်က္ႏွာရဳတ္တရက္ ပ်က္သြားတာေပါ့။ ျပီးေတာ့ ၾကည္ျပာကို ျပန္ျပီး ျပံဳးျပတယ္ေလ။ အေမ ဘယ္လိုခံစားသြားရမလဲဆိုတာ ၾကည္ျပာေတြးၾကည့္ မေနေတာ့။

အင္း စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ရင္ အိမ္မွာ ျပန္ေနတဲ့ အခ်ိန္က တစ္လ ဆိုေပမယ့္လည္း ၾကည္ျပာ အေမနဲ႔ စကားေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေျပာဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မေပးမိခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းစာေတြ ၾကိဳၾကည့္လိုက္ မေတြ႔ရတာ ၾကာျပီျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီသြားလိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ကုန္လာခဲ့တာ။ အေမကလည္းေလ စကား မဟလိုက္နဲ႔။ ဟ လိုက္တာနဲ႔ ၾကည္ျပာကို စိတ္ပူတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ရွဳေထာင့္မ်ိဳးစံုနဲ႔ ၾကံဖန္ေတြးျပီး တတြတ္တြတ္ေျပာတတ္တာ။ အေမက ပိုကို ပိုလြန္းပါတယ္။ ၾကာေတာ့ ၾကည္ျပာလည္း အေမ စကားစလာျပီဆိုတာနဲ႔ စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲျပီး အေမ သမီး စာလုပ္စရာ ရွိတယ္ဆိုျပီး လက္ပ္ေတာ့ေရွ႔ကို တန္းထိုင္လိုက္တာမ်ိဳး လုပ္မိလာတယ္။ အဲဒီ အခါမွာဆို အေမက ေတြေတြေလး ရပ္ၾကည့္ျပီး မ်က္ရည္ေတြ ဝဲေနတတ္သည္။

ၾကည္ျပာ မျပန္ခင္ညမွာ အေမ့ကို စာေလးတစ္ေစာင္ေရးေပးဖို႔ ၾကည္ျပာ ေတာင္းဆုိမိတယ္။ ၾကည္ျပာေကာင္းေကာင္းမဆက္ဆံမိတာေတြအတြက္ အေလ်ာ္အေနနဲ့ အေမ ေရးေပးတဲ့ ဆံုးမစကားေလးေတြကို တန္ဖိုးထားတယ္လို႔ အေမ ထင္ေစခ်င္တဲ့အတြက္ပါ။

ျပန္မယ့္ ညေနမွာေတာ့ အေမက ၾကည့္ျပာကို စာအစား စာအုပ္ကေလးတစ္အုပ္္ လွမ္းေပးတယ္ေလ။ အံ့ၾသမွုဳနဲ့အတူ အေမ့ကို ၾကည့္ရင္း ၾကည္ျပာ စာအုပ္ကေလးကို လွမ္းယူလိုက္တယ္။ ဒီတစ္ေခါက္အျပန္မွာေတာ့ ၾကည္ျပာ အေမ့ကို မဖက္မိေတာ့။
ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ အေမ့ စာအုပ္ကေလးကို ဖြင့္ျပီး ၾကည့္လုိက္သည္။

အလို!  စာအုပ္ကေလးထဲမွာ ၾကည္ျပာအေၾကာင္းေတြ အေမေရးထားပါလား။ ေန႔စြဲေလးေတြနဲ႔ ၾကည္ျပာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အေမ့ရဲ့ ခံစားခ်က္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးကို ခ်ေရးထားတယ္။ ၾကည္ျပာေတာင္ မမွတ္မိေတာ့တဲ့ ၾကည္ျပာနဲ့ ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္တစ္ခ်ိဳ႔ကို အေမမွတ္တမ္းတင္ထားပါလား။ လွန္ေလွာဖတ္ရွဳရင္း ၾကည္ျပာ တစ္မ်ိဳးေလး ခံစားမိတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႔ ဝမ္းနည္းျခင္းခြဲမရတဲ့ ခံစားခ်က္ေပါ့။ စာမ်က္ႏွာတစ္ခုမွာ အေမ ၾကယ္ေလး ျပထားလို႔ ၾကည္ျပာ ေသခ်ာ စိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။

၄.၆.၁၉၉၆ (တနလာၤေန့)
ဒီေန႔ သမီးေလး ေက်ာင္းစတက္သည္။ သမီးနဲ့ ပထမဆံုး အၾကာၾကီး ခြဲတာ ျဖစ္သည္။ သမီးက က်ြန္မလက္ကို ေသခ်ာ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ သမီးလက္ကို ျဖည္ရငး္ သမီးေရ ေနခဲ့ေတာ့ေနာ္ လို႔ေျပာထြက္ဖို႔ က်ြန္မအေတာ္ၾကိဳးစားခဲ့ရသည္။ က်ြန္မလွည့္ထြက္သြားေတာ့ သမီးက အေမ အေမ သမီးကို ခြဲမသြားပါနဲ့ဆိုျပီး ငိုသည္။ မူၾကိဳဆရာမေလး လာျပီး သမီးကို ေခၚသြားသည္။ က်ြန္မလည္း ငိုေနတယ္ဆိုတာ သမီးေလး သိပါ့မလား။

စာရြက္ေပၚမွ အကြက္ေလးေတြကို ေတြ႔ေတာ့ အေမ ဒီစာေရးျပီး ငိုထားပါလား ဆိုသည့္ အသိနွင့္ ၾကည့္ျပာ ရင္ထဲ နင့္သြားသည္။

၇.၆.၁၉၉၆
ဒီေန႔ သမီးေလးက က်ြန္မကို အိမ္ေရွ့မွာ လာျပီး အာ အာေနတဲ့ က်ီးကန္းေလးေတြကို ၾကည့္ျပီး အဲဒါဘာလဲလို႔ တအံ့တၾသေမးသည္။  က်ီးကန္း ဆိုျပီး သမီးေလးကို နဖူးတစ္ခ်က္နမ္းရင္ ေျပာလိုက္သည္။ သမီးေလးက ခဏေလးနဲ႔ ေမ့သြားျပီး က်ြန္မဆီ ဆယ္ငါးၾကိမ္ေလာက္ လာေမးသည္။ သမီးေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ သမီး တစ္ခါေမးတိုင္း သမီးပါးေလးကို တစ္ခါနမ္းရင္ က်ီးကန္းလို့ က်ြန္မေျပာမိသည္။

ၾကည္ျပာရင္ထဲ ဝမ္းနည္းျခင္းေတြ လွိဳက္တက္လာျပီး စာအုပ္ေလးပိတ္ကာ ငိုမိသည္။ ေနာင္တျဖင့္ က်ေသာမ်က္ရည္မ်ားသည္ ၾကည္ျပာရင္ထဲ ပူေလာင္လြန္းလ်က္။ အကယ္လို႔သာ ဒီေလယာဥ္က အိမ္အျပန္ေလယာဥ္မ်ား ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ၾကည္ျပာေလ အေမ့ကို…………………………………………..



ဝါေလးအပါအဝင္ အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေပါ့ေလ…ဘဝထဲမွာ ရွင္သန္ ရုန္းကန္ ေနထိုင္ရင္း ဝါေလးတို႔အေပၚမွာ ေက်းဇူးၾကီးမားေသာ မိဘမ်ားကို လ်စ္လ်ဴရွဳမိတတ္ပါတယ္။ သူတို့ရဲ့ ေစတနာပါေသာ ေမတၱာပါေသာ အျပဳအမူေလးေတြကို အေသးအဖြဲမွ အစ အသိအမွတ္ျပဳေပးၾကရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ့ ေမတၱာကို အတတ္နိုင္ဆံုး ဝါေလး ေရးဖြဲထားတာျဖစ္ပါတယ္။
မိဘကို ခ်စ္ေသာ မိဘ ကို ဂရုစိုက္ေသာ မိဘ ကို ျပဳစုေသာ သားေကာင္းသမီးေကာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစလို့ ဆုမြန္ေကာင္းျပဳရင္း

ဝါေလး
၃. ၅၉ (ေန့လည္)
၂၄.၄.၂၀၁၁ (တနဂၤေႏြ)

15 Oct 2011

~~~ျငိမ္းခ်မ္းေသာ သိမ္ေမြ့ေသာ နူးညံ့ေသာ~~~



ေလေျပေလညွင္းက တျဖတ္ျဖတ္ႏွင့္ ေျဖးညင္းစြာ တုိက္ခတ္ေနသည္။ ေလေျပေလညွင္းမ်ားရဲ့ အလိုအတိုင္း သူမရဲ့ ဆံႏြယ္မ်ားက တျဖတ္ျဖတ္ စကတ္အစြန္းမ်ားက တျဖတ္ျဖတ္ လွုပ္ရွားေနသည္။ အသက္တစ္ဝၾကီး သူမ ရွူလိုက္သည္။ ႏွာေခါင္းဝမွာ တိုးဝင္သြားတဲ့ လတ္ဆတ္တဲ့ေလကို တေမ့တေမာရွူရွိုက္ရင္း သူမ ႏွုတ္ခမ္းေဒါင့္မ်ား ေကြးတက္သြားသည္။ေဘးဘီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္စိတစ္ဆံုး ဝါဝါဝင္းေနတဲ့ ပန္းေမြ့ရာၾကီး။ေနေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္မွာ သူတို့ေတြပံုစံက ျပံုးရယ္ေနသေယာင္။ စိတ္ၾကည္နူးစရာေကာင္းလိုက္တာ။ သူမ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ျဖန့္က်က္ရင္း ပတ္ခ်ာလွည့္လိုက္သည္။နူးညံ့ေသာ ေနၾကာပန္းမ်ား၏ အထိအေတြ့က သူမကို ျပံုးရယ္ေစသည္။ ဘယ္ေလာက္ ကဗ်ာဆန္ျပီး ေမွာ္ဝင္္တဲ့ ညေနခင္းေလးပါလိမ့္။ သူမ သူ့ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက သူမကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း မ်က္ႏွာလႊဲကာ လတ္ဆတ္ေသာေလကို တယုတယရွုလိုက္သည္။

xxxxx

အေၾကာ္ဆိုင္ေလးမွာ ေစာင့္ေနေသာ သူ့ကို ေတြ့ေတာ့ သူမ မေျပးရံုတမယ္ ေျခလွမ္းသြက္သြက္လွမ္းမိသည္။ ဒီသတင္းေကာင္းကို ခ်စ္ရသူ သူ့ကို သူမ ေျပာျပခ်င္စိတ ္အရမ္းေစာေနသည္။
  
“ေမာင္ေရ ေမာင္…ေမာင္….ဒီေန့ ဘာျဖစ္လာလဲ သိလားဟင္”
“ဟား…… ျခူးက ဘာျဖစ္လာလို့လဲ”
“ဒီေန့ေလ ရံုးမွာ သူေ႒းက ျခူးကို ရာထူးတိုးေပးလိုက္ျပီ သိလား အဲဒါေလ ျခူးကို လူေတြက အားက်ေနတဲ့မ်က္လံုးနဲ့ ၾကည့္ေနၾကတာမ်ား ေမာင့္ကို ျမင္ေစခ်င္တာ”
“ေအာ္…ေကာင္းတာေပါ့ ျခူးရဲ့ ကြန္ဂရက္က်ူေလးရွင္း” ျပံုးရင္း သူ ဆိုလာသည္။
“ဒါနဲ့ ျခူးဘာစားခ်င္လဲဟင္ ဗိုက္ဆာေနေရာေပါ့”
“ခဏေနပါအံုး ေမာင္ရဲ့ အဲဒါေလ ျခူးတို့ရံုးက ျခူးကို လုိက္ျပိုင္ေနတဲ့ ျမင့္ျမင့္ေဝဆိုတာ ေမာင္သိပါတယ္ သူဆို ျခူးကို မခံခ်ိမခံသာ အျပံုးနဲ့ ကပ္ဖားေနရျပီ ေမာင္ရဲ့ အခု သူေ႒းက ေပးအပ္ထားတဲ့ စီမံကိန္းမွာ ျခူးက ပါးပါးနပ္နပ္ေဆာင္ရြက္နိုင္လို့တဲ့ေလ…အဲဒီတုန္းက ျခူးမွာ ေခါင္းစားလိုကိရတာ ေမာင္ရယ္…အခက္အခဲေတြကလည္း….”
“ျခူးေရ…အဲဒါေတြက ျပီးသြားျပီေလ အခုအခ်ိန္က ကိုယ္တို့ ခ်ိန္းေတြ့ေနၾကတာေလ အခ်ိန္ေလးေတြကို တန္ဖိုးရွိရွိနဲ့ ကုန္ဆံုးရေအာင္ေနာ္”

သူမ စိတ္ထဲ တစ္ခုခုနဲ့ ေဆာင့္မိသလို ေအာင့္ခနဲျဖစ္ျပီး အခံရခက္သြားသည္။ သူ သူမအတြက္ ဝမ္းမသာဘူးလား။ သူမအတြက္ သူစိတ္ရွည္ရွည္ထားမေပးနိုင္ဘူးလား။ သူ့အတြက္ “ေအာ္…ေကာင္းတာေပါ့ ျခူးရဲ့ ကြန္ဂရက္က်ူေလးရွင္း”  ဆိုတဲ့ ဝတ္ေက်တန္းေက်စကားေတြ အစား ဒ့ီျပင္ ဘာထူးထူးျခားျခားစကားမရွိေတာ့ဘူးလား။ သူမ ဒီစီမံကိန္းအတြက္ ဘယ္ေလာက္ ၾကိုးစားခဲ့ရတယ္ဆိုတာ သ ူမသိဘူးလား။ ထိုညေနမွာေတာ့ သူက စကားေတြ တတြတ္တြတ္ေျပာေနသေလာက္ သူမ အသာျငိမ္ေနမိသည္။

xxxxx

“ျခူးေရ ျခူးအတြက္” ပန္းစည္းလက္ေဆာင္ကို ေပးရင္း သူဆိုလာသည္။ ႏွင္းဆီပန္းဝါဝါေလးေတြကို တရွိုက္တမက္ရွူရင္း သူမ ျပံုးမိသည္။ သူမရဲ့ ေမြးနံ ဗုဒၶဟူးေန့ ့ေရာက္တိုင္း သူမကို ႏွင္းဆီပန္းအဝါေရာင္ တစ္စည္းကို မပ်က္မကြက္ လက္ေဆာင္ေပးတတ္သည္။ သူ့ကို သူမ ခ်စ္မိသြားတာေတြထဲမွာ အဲဒါေတြပါတာေပါ့။ သူက ျမတ္ျမတ္နိုးနိုးျဖင့္ ယုယတတ္သည္။

သူက သူမလက္ကေလးေတြကို တယုတယဆုပ္ကိုင္ရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို တေမ့တေမာၾကီး ၾကည့္ေနသည္။ ကဗ်ာဆရာဆန္စြာ ပန္းေလးေတြ ဘယ္ေလာက္လွေၾကာင္း ငွက္ကေလးေတြ ထပ်ံသြားတာ ဘယ္ေလာက္လွေၾကာင္း ဖြဲ့ႏြဲ့ေျပာေနတတ္သည္။ သူမအတြက္ ဘာမွ မဟုတ္သည့္အရာေလးေတြက သူ့အတြက္ အံ့ၾသစရာေကာင္းေအာင္ လွပေနသည္။

အဲဒီေန့က သူ သူမကို လက္ထက္ခြင့္ ေတာင္းလာသည္။ အေနာက္တိုင္းကားမ်ားထဲကလို သူမအား ဘယ္လက္သူၾကြယ္မွာ လက္စြပ္စြပ္ေပးရင္း ျမတ္ျမတ္နိုးနိုး လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းလာျခင္းျဖစ္သည္။ ညေနေစာင္းအခ်ိန္ ပန္းျခံက ခံုတန္းေလးေပၚတြင္ ခ်စ္ရသူက လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းလာျခင္းမွာ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ပါသလဲ။ သူမ ၾကည္ၾကည္နူးနူးျဖင့္ ေခါင္းညိမ့္ခဲ့သည္။
ေနာက္ပိုင္း သူႏွင့္သူမ၏ စကားဝိုင္းမ်ားထဲတြင္ သူမက ေနာင္ေရးအတြက္ ထည့္ျပီး ေျပာသည္။ 
သူကေတာ့ အဲဒါေတြ ၾကိုျပီးစဥ္းစားသည့္ ပံုမေပၚ။ သူမက စိုးရိမ္ပူပန္စြာျဖင့္ အိမ္တစ္အိမ္အျမန္ဝယ္ရန္ေျပာတိုင္း သူ့ရဲ့ “ေမာင္ ၾကိုးစားေနတယ္” ဟူေသာ စကားမွ အပ သူမ ဘာမွ ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကားရ။ ဒီေလာက္ ကုန္ေစ်းႏွုန္းေတြ ဒီေရလိုတက္ေနေသာ ေခတ္ၾကီးတြင္ လက္ထပ္ျပီးလွ်င္ အဆင္မေျပျဖင့္ ေနရမည့္ ဘဝကို သူမ ေၾကာက္ရြ့ံသည္။ ထို့ေၾကာင့္လည္း အလ်ဥ္းသင့္သလို သူမ သူ့အား ေလာေဆာ္မိသည္။ သူမကသာလွ်င္ သူ့အား ဘဏ္စာအုပ္ထဲမွာ ေငြေတြစုထားဖို့ အိမ္ေစ်းေတြ စံုစမ္းထားဖို့ အလုပ္ကို ပိုျပီးလုပ္ဖို့ ကုန္ေစ်းႏွုန္းေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကီးလာေၾကာင္း တတြတ္တြတ္ေျပာေနေသာ္လည္း သူ့ဆီမွ “ ၾကိုးစားေနတယ္” အျပင္ သူမ စိတ္ေက်နပ္ေလာက္စရာ အေျဖမရခဲ့။ သူ့ဘက္မွ လည္း ထိုကဲ့သို့အရာေတြ စတင္မေဆြးေႏြးခဲ့ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေတြးမပူခဲ့။ ၾကာလာေတာ့ သူ့အား သူမကို တစ္ကယ္တန္ဖိုးထားတာမ်ား ဟုတ္ပါေလစ ဟု သံသယျဖစ္လာေလျပီ။

သူမရဲ့ ဘဝမွာ အၾကီးမားဆံုးအမွားကို သူမ က်ူးလြန္မိျပီဟု စတင္ေတြးမိခ်ိန္မွာေတာ့ သူမအတြက္ အခ်ိန္ေႏွာင္းသြားျပီ။ သူမ သူ့ကို တစ္ကယ္ပင္ ခ်စ္မိသြားျပီ။ သူက အရာရာကို အေလးအနက္ မထားတတ္။ သူမထက္ငယ္လုိ့ အရာရာကို ေပါ့ေပါ့တန္တန္ျဖစ္ေနသည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေျဖသာလို့ရေသးသည္။ အခု သူက သူမထက္ (၄) ႏွစ္တိတိၾကီးသည္။ သူက သူမ ေလာက္ပင္ ေလးေလးနက္နက္ ပူပူပန္ပန္ အရွည္ကို မေတြးတတ္။ သူမလို အရာရာကို ေမွ်ာ္ေတြးကာ ပူပန္စဥ္းစားတတ္ေသာသူက သူ့လို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနတတ္ေသာ သူမ်ိုးကို ဘဝလက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ထိရည္ရြယ္ကာ ခ်စ္ခဲ့သည္။ သူမရဲ့ ေအာင္ျမင္မွုေတြၾကားတိုင္း သူ အံ့ၾသမွုမျပခဲ့သလို သူမရဲ့ က်ရွံုးမွုေတြၾကံုရတိုင္း သူေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ သူမအား ႏွစ္သိမ့္မွု မေပးခဲ့။ သူမဟာ သ႔ူအတြက္ အျပင္လူလိုမ်ား ျဖစ္ေနျပီလား။ အခုေတာ့ သူမ သူ့ကို အရမ္း စိတ္ကုန္ေနျပီ။

xxxxxx

အခုဆို သူမ သူ့ကို မေခၚမေျပာျဖင့္ စိတ္ေကာက္တာ (၁) ပတ္ရွိေတာ့မည္။ သူ့ဖက္မွ သူမအား ပံုမွန္ဆက္သြယ္ေနပါေသာ္လည္း သူမ ေရွာင္ခဲ့သည္။ သူမ တစ္ကယ္ကို စိတ္ကုန္ေနေလျပီ။ ထိုအပတ္ ဗုဒၶဟူးေန့မွာ သူ့ဆီမွ ႏွင္းဆီပန္းစည္းကို သူမ မပ်က္မကြက္ လက္ခံရရွိခဲ့သည္။ ထိုထဲမွ စာတြင္ သူ စေနေန့နံနက္ေစာေစာတြင္ သူမအား ေတြ့ရန္္ အိမ္ေအာက္တြင္ ေစာင့္ေနမည့္ေၾကာင္း ေျပာထားသည္။
စေနေန့တြင္ သူမ အားတင္းျပီး သူ့အား ထြက္မေတြ့ရန္ ဆံုးျဖတ္ထားသည္။ 

သူျပန္သြားျပီအမွတ္ျဖင့္ ေန့လယ္ခင္းအခ်ိန္ သူမ အခန္းျပူတင္းခန္းဆီးမွ အျပင္လမ္းမေပၚကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက ပန္းစည္းႏွင့္ သူမရွိရာ အခန္းသို့ ေမာ္ၾကည့္ေနသည္။ သူမ ဆက္ျပီး ေတာင့္ခံနိုင္စြမ္းအား မရွိေတာ့။ သူ့ဆီကို အေျပးကေလးသြားေတာ့ သူက သူမအား ပန္းစည္းလက္ေဆာင္ေပးရင္း တက္ခ္စီငွားရင္း သူနဲ့ လုိက္ေပးဖို့ ေတာင္းဆို္လာသည္။
တက္ခ္စ္ီေပၚမွာ သူမ ျငိမ္လ်က္သားပင္ လုိက္ပါလာသည္။ သူရဲ့ အျပုအမူမ်ားကိုလည္း အံ့ၾသေနမိသည္။ သူေမာင္းခိုင္းေနသည့္ ဦးတည္ရာက သူမတို့ႏွစ္ေယာက္သြားေနက် အေၾကာ္ဆိုင္ ပန္းျခံေတြ မဟုတ္။ ရုတ္တရက္ တက္ခ္စီက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးေဆာက္ထားေသာ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးနားမွာ တုန့္ခနဲ ရပ္သြားသည္။ သူမ ကားေပၚမွ လွမ္းေငးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ္ေလးက ေရွ့မွ ပန္းအို္းေလးမ်ားျဖင့္ ေနခ်င္စရာျဖစ္သည္။ သူ့ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူက သူမအား အကဲခတ္ေနသေယာင္ၾကည့္ျပီး “အိမ္ေလးက လွတယ္မလားဟင္” လုိ့ေမးလိုက္ေတာ့ သူမ ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္သည္။ သူမ ျဖစ္ေစခ်င္ေနတာ တစ္ခုခုမ်ား ေျပာမလား ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ သူ့ကို ၾကည့္လိုက္ေသာ္လည္း သူဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့။

ထို့ေနာက္ တက္ခ္စီဒရိုင္ဘာအား သူတစ္ခုခုကပ္ေျပာျပီး ဆက္ေမာင္းေစသည္။ သူမ ပေဟဠိဆန္ေသာ သူ့အျပုအမူေတြကို ေတြးေနတုန္း  ကားက ျမို့အစြန္ ေနၾကာပန္းခင္းနားမွာ ရပ္သြားသည္။

xxxxx

သူ ႏွင့္ သူမ ေနၾကာပန္းခင္းေတြထဲ တိတ္ဆိတ္စြာ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာသည္။ သူက ရုတ္တရက္ သူမ ပခံုးႏွစ္ဖက္ကို ခပ္တင္းတင္းကိုင္ျပီး ေလးနက္တည္ၾကည္ေသာ အသံျဖင့္ဆိုလာသည္။

“ျခူးေရ ေမာင့္ကို မင္း အေလးအနက္ထားသူ မဟုတ္ဘူးလို့ စြပ္စြဲဖူးတယ္ေနာ္ ေမာင္ဟာ ျခူးရဲ့ ေအာင္ျမင္မွုေတြကို မနာလိုသူလို့လည္း ေျပာဖူးတယ္ေနာ္ ေမာင္ဟာ ဘာကိုမွ ေတြးမပူတတ္ဖူးဘူးလို့လည္း ျခူးေျပာဖူးတယ္ ေမာင့္ရဲ့ ခံယူခ်က္ကို ျခူးကို ရွင္းျပခ်င္တယ္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ မရွင္သန္ၾကဘူး ျခူးရဲ့ သူတို့ဟာ အနာဂတ္နဲ့ အတိတ္မွာပဲ တဝဲလည္လည္ျဖစ္ေနၾကတယ္၊ အနာဂတ္အတြက္ ေတြးပူၾကတယ္ ဒါေပမယ့္ အနာဂတ္အတြက္ ေတြးပူေနရံုနဲ့ အနာဂတ္က လွပလာေရာလား အတိတ္ကအရာေတြက ျပန္စားျမံု့ျပန္ၾကတယ္ ဒါေပမယ့္ အတိတ္က ျပီးသြားျပီေလ၊ တန္ဖိုးရွိတဲ့ လက္ရွိအခ်ိန္ကို ေမ့ေျမာေနၾကရင္း အတိတ္နဲ့ အနာဂတ္ကိုပဲ ေတြးေတာေမွ်ာ္မွန္းေနတာ ဘယ္ေလာက္ႏွေျမာစရာေကာင္းလိုက္လဲ၊ လက္ရွိမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အလွအပတရားေတြကို လ်စ္လ်ူရွုျပီး ျပီးသြားတဲ့ မေရာက္ေသးတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို တမ္းတေမွ်ာ္မွန္းပူပင္ေနၾကျပီး ဘယ္ေလာက္မတန္လိုက္သလဲ…ကိုယ့္ရဲ့ ခံယူခ်က္နဲ့ ပတ္သက္ျပီး ျခူး ကိုယ့္အေပၚ အဓိပၸါယ္ေကာက္ မွားေကာင္းမွားနိုင္ပါတယ္… ေစာနက ျပခဲ့တဲ့ အိမ္ေလးကို ကိုယ္ ပံုမွန္စုထားတဲ့ ေငြေလးနဲ့ ဝယ္ျပီးသြားပါျပီ…ျခူးေျပာေျပာေနတဲ့ အနာဂတ္အတြက္ ေတြးပူေနမယ့္အစား ယခုအခ်ိန္ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္အသံုးခ်ျပီး ၾကိုးစားတာက အနာဂတ္အတြက္ ပိုျပီး စိတ္ခ်ရတယ္ …လက္ရွိကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္တန္ဖိုးထားတာပါ ျခူးရယ္”

သူ့ဆီမွ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ စကားေတြ ၾကားရေတာ့ သူမ အံ့ၾသသင့္သြားသည္။ ေနၾကာပန္းခင္းၾကီးကို ၾကည့္ရင္း သူ့စကားလံုးေတြကို သူမ ထပ္ခါတလဲလဲ ၾကားေနမိသည္။ “ေမာင့္ကို စိတ္ဆိုးတုန္းပဲလား”  ဟု တိုးလ်ေသာ ေလသံ သဲ့သဲ့ေလးကို သူမၾကားလိုက္သည္။ သူမ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ျပန္မေျဖမိ။
သူမ စတင္ျပီး ေဘးပတ္လည္ကို သတိထား ၾကည့္လိုက္သည္။ ေလအေဝွ့မွာ လွုပ္ခတ္သြားေသာ ေနၾကာပန္းပြင့္ခ်ပ္မ်ား၊ ပန္းမ်ားအေပၚတြင္ နားေနကာ ဝတ္ရည္ကို စိမ္ေျပနေျပ စုပ္ေနေသာ လိပ္ျပာေလးမ်ား၊ နူးညံ့စြာတုိက္ေနေသာ ေလ၏ အထိအေတြ့ ၊အေနာက္ဘက္ဆီသို့ ပ်ံသြားေသာ ငွက္မ်ား၏ တဖ်တ္ဖ်တ္ေတာင္ပံခတ္သံမ်ား..အို..ဒါေတြအားလံုးဟာ တကယ့္ကို ထူးျခားစြာ နူးညံ့သိမ္ေမြ့စြာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာပါေကာ။ သူမ အရင္လို စိတ္မ်ိုးနဲ့သာဆို ဒီလိုအရာေတြ ခံစားတတ္မည္မဟုတ္။ အခုဆို သူမ စိတ္ထဲမွာ အတိတ္ေတြ အနာဂတ္ေတြ မရွိေတာ့။ ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္ သူမ စိတ္ထဲ၏ ျငိ္မ္းခ်မ္းမွုကို သူမ ခံစားရသည္။ သူမ သူ့ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက သူမကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း မ်က္ႏွာလႊဲကာ လတ္ဆတ္ေသာေလကို တယုတယရွုလိုက္သည္။ သူမ သူ့ဆီသို့ ေျဖးညင္းစြာ ေလွ်ာက္သြားျပီး သူ့လက္ေမာင္းေပၚကို ေခါင္းေလးမွီကာ
“ေမာင္ …ေမာင့္ကို စိတ္ဆိုးတာ အတိတ္ကေလ…အခု ေနၾကာပန္းခင္းၾကီးနဲ့ ညေနဆည္းဆာက အရမ္းလွတယ္ ေမာင္ရဲ့ အခုအခ်ိန္ေလးေတြကို တန္ဖိုးရွိရွိနဲ့ ကုန္ဆံုးရေအာင္ေနာ္”သူမ ခ်ြဲခ်ြဲႏြဲ့ႏြဲ့ ေျပာလိုက္သည္။

ခ်စ္သူႏွစ္ဦး၏ ရယ္သံသဲ့သဲ့ေလးက ေလေျပေလညွင္းႏွင့္အတူ ေနၾကာပန္းေလးေတြၾကားဖြဖြေလး ရိုက္ခတ္သြားသည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ဝါေလး
၉.၁၇ မိနစ္
၄.၉.၂၀၁၁