ေမတၱာျပန္ေပးပါ....

တစ္ခုေသာ စေနေန့ေလး……..

က်ြန္မ နွင့္ အခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းတို့ ေန့လယ္စာ စားဖို့ တိုက္ေအာက္က စားေသာက္ဆိုင္တန္းကို သြားခဲ့ၾကတယ္။ စေန တနဂၤေႏြေန့တိုင္း က်ြန္မတို့ သြားစားေနက် ေနရာေလးပါ။ အဲဒီက အလုပ္သမားေတြ ဆိုင္ရွင္ေတြကလည္း က်ြန္မတို့ကို မ်က္မွန္းတမ္းမိေနျပီး က်ြန္မတို့လာရင္ အားလံုးလိုလို ျပံုးျပီးႏွုတ္ဆက္တတ္ၾကတယ္။ အဲဒီေနရာေလးက အစားအေသာက္အေတာ္မ်ားမ်ား က်ြန္မတို့ ထပ္ခါတလဲလဲ စားဖူးတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ြန္မကိုယ္တုိင္လည္း အဲဒီအစားအေသာက္ေတြကို ျငီးေငြ့ေနျပီ။ ဒါေပမယ့္ အပ်င္းၾကီးသူပီပီ တစ္ျခားေနရာေျပာင္းစားဖို့ က်ြန္မ စိတ္မပါခဲ့ဘူး။

က်ြန္မနဲ့ က်ြန္မ သူငယ္ခ်င္း မွာထားေသာ အစားအစာကို ေစာင့္ျပီး ဟိုဟိုဒီဒီေျပာရင္း ရယ္ေမာေနၾကသည္။ ရုတ္တစ္ရက္ ေဝါ့ကနဲ အသံေၾကာင့္ က်ြန္မ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ စားပြဲကို အၾကည့္ေရာက္မိတယ္။ ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက က်ြန္မကို ဖမ္းစားထားခဲ့သည္။

အဘိုးအိုတစ္ဦး နဲ့ အန္တီၾကီးႏွစ္ေယာက္။ အဘိုးအိုက အန္တီၾကီး ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အလယ္မွာ ဝွီးခ်ဲလ္နဲ့ ထိုင္ေနတယ္။ အန္တီၾကီးနွစ္ေယာက္ရဲ့ ေရွ့မွာေတာ့ ေလာေလာလတ္လတ္စားျပီးသြားတဲ့ ထမင္းပန္းကန္ေတြ အဘိုးၾကီးရဲ့ ေရွ့မ်ာေတာ့ မျပီးျပတ္ေသးတဲ့ အန္ဖတ္ေတြနဲ့ ေရာေနတဲ့ ထမင္းပန္းကန္။ အဘုိးအိုက အန္ျပီး ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးသည္။ အန္တီၾကီးတစ္ေယာက္က ဖုန္းေပၚမွ ခလုတ္မ်ားကို အႏွိပ္မပ်က္ ေဘးမွအေဖာ္ကို စကားတတြတ္တြတ္ေျပာျပီး အဘိုးအို၏ ေက်ာျပင္ကို တဘုန္းဘုန္းထုေနေတာ့သည္။ ခံေနရမည့္ အဘိုးအိုေတာ့ က်ြန္မ မသိ။ က်ြန္မကိုယ္တိုင္ေတာ့ ျမင္ရသည့္ ျမင္ကြင္းအေပၚ မသက္မသာ စိတ္ဝင္စားစြာ ၾကည့္ေနမိသည္။ တစ္ျခားအန္တီတစ္ေယာက္က ပန္းကန္မွ က်ိခ်ြဲခ်ြဲအန္ဖတ္ေတြကို အမွိဳက္ပံုးထဲထည့္ပစ္ျပီး ၾကက္သားဖတ္ေတြကို တစ္ဖက္မွာပံုရင္း ထိုပန္းကန္ကိုပဲ အဘိုးအိုေရွ့ထိုးေပးကာ “စား…အေဖ…ကုန္ေအာင္စား” ဟု ေျပာသည္။

အဘိုးအိုမွာ ပန္းကန္ကို ၾကည့္ရင္း ငိုင္ငုိင္ေလး ေငးေနသည္။ အဘုိးအို၏ မ်က္ႏွာျပင္မွာေတာ့ ဝမ္းနည္းျခင္း အရိပ္အေယာင္မ်ား လႊမ္းမိုးေနသည္။ ဖုန္းေပၚမွ ခလုတ္ေတြကို ႏွိပ္ေနေသာ အန္တီၾကီးက “အာ…အေဖ ျမန္ျမန္စားေလ…အခ်ိန္မရွိဘူး တုန့္ေႏွးတုန့္ေႏွးနဲ့”ဟု တစ္ခ်က္ခပ္မာမာေျပာလိုက္သည္။ အဘိုးအို၏ မ်က္ဝန္းအိမ္မွ လွိမ့္တက္လာတဲ့ မ်က္ရည္ဥေတြကို ေဘးမွ သမီးနွစ္ေယာက္ေတာ့ ျမင္မျမင္မသိ က်ြန္မ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္လိုက္သည္။အဘိုးအိုက တုန္တုန္ယင္ယင္လက္ျဖင့္ ခရင္းကို ကိုင္ကာ ၾကက္သားဖတ္တစ္ဖတ္ကို ခက္ခက္ခဲခဲ ပါးစပ္ထဲထည့္သည္။ သြားမ်ားမရွိေတာ့လို့ ထင္သည္ သြားဖံုးႏွင့္ အသာ ၾကက္သားဖတ္ကို အသည္းအသန္ ၾကိတ္သည္။ ပါးစပ္မွ သားရည္မ်ား စီးက်လာေသာအခါ အဘိုက တအီးအီးေအာ္သည္။ ေဘးနားမွ သမီးနွစ္ေယာက္ကေတာ့ စကားေျပာမပ်က္ တုတ္တုတ္မွ မလွုပ္။

“ဟ့ဲ ဘာလို့ အဲေလာက္ထိ စိုက္ၾကည့္ေနတာလဲ တစ္ဖက္ဝိုင္းက လူေတြကို အားနာစရာ” ေဘးမွ အေဖာ္သူငယ္ခ်င္းက စကား စ လာမွ က်ြန္မ ကပ်ာကယာ အၾကည့္ဖယ္လိုက္သည္။ အစားအေသာက္ေတြ လာခ်ေတာ့ က်ြန္မ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ စားေနမိသည္။ အေတြးမ်ားကေတာ့ ဟိုး တစ္ႏွစ္အၾကာက သြားေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ ေနရာေလးသို့ ျဖန့္က်က္လ်က္xxxxxxxx

ေက်ာင္းသားအမ်ားအျပားက စတိတ္ခ်္စင္ အတြက္ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ့ကေတာ့ ပူေဖာင္းမ်ားမွုတ္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္းသူမ်ားအပါအဝင္ က်ြန္မတို့ကေတာ့ စကၠဴ အရုပ္ေခါက္နည္းမ်ား တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦးလက္ဆင့္ကမ္းသင္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားအပါအဝင္ က်ြန္မတို့ ေက်ာင္းသူမ်ားအားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြလန္းဆန္းေနၾကသည္။

ထိုအထဲတြင္ ဘာခံစားခ်က္မွ ရွိပံုမရေသာ ငိုင္င္ုိင္ၾကီးထိုင္ေနသူေတြလည္း ရွိေနေသးသည္။ ထိုသူေတြအမ်ားစုကေတာ့ မစြမ္းေတာ့ေသာ ေျခေထာက္ကို အေထာက္အပံ့အလို့ငွာ ဝွီးခ်ဲလ္မ်ားျဖင့္ တစ္ခ်ို့ကေတာ့ ေတာင္ေဝွးမ်ားျဖင့္…တစ္ခ်ိဳ့ကေတာ့ မ်က္မွန္ထူထူမ်ားႏွင့္…..သူတို့အားလံုး တက္ၾကြမေနၾကတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ က်ြန္မတို့ကေတာ့ အစြမ္းကုန္ပြင့္ေတာ့မယ့္ ပန္းမ်ားအသြင္ သူတို့ကေတာ့ ညွိုးႏြမ္းစျပုကာ ေၾကြဖို့တာဆူေနေသာ ပန္းေလးမ်ားအသြင္ ျဖစ္မည္ထင္သည္။

က်ြန္မတို့ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအခ်ို့ကို ဘိုးဘြားရိပ္သာသို့ သြားေရာက္ျပီး အဘိုးအဘြားမ်ားအတြက္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲလုပ္ေပးဖို့ လႊတ္တဲ့ ပရဟိတအစီအစဥ္အတြက္ က်ြန္မတို့အားလံုး ဘိုးဘြားရိပ္သာသို့ေရာက္ရွိေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အစီအစဥ္ရဲ့ပထမအပိုင္းကေတာ့ က်ြန္မတို့ မိန္းကေလးအမ်ားစုက စကၠဴရုပ္ေခါက္နည္းေလးေတြကို ဘုိးဘြားေတြကို သင္ျပမည္။ သူတု့ိက လုိက္လုပ္လို့ရလာေသာ စကၠဴ အရုပ္ကေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္နိုင္ေအာင္ျဖစ္သည္။ စကၠဴအရုပ္ေလးေတြ လိုက္မလုပ္နိုင္ရင္းလည္း က်ြန္မတို့ လုပ္ေပးေသာ စကၠဴရုပ္ေရာင္စံုေလးေတြ ၾကည့္ရင္း ၾကည္နူးနိုင္ေအာင္ျဖစ္သည္။

က်ြန္မက တာဝန္ယူျပီး သင္ေပးရသည္မွာ အေႏြးထည္ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းႏွင့္ ဝွီးခ်ဲလ္ကို အားကိုးေနရေသာ နားခပ္ေလးေလးအဘြားအို ျဖစ္သည္။ အဘြားကို က်ြန္မ စကားေျပာဖို့ ၾကိဳးစားသည္။ အဘြားက နားေလးေနေသာေၾကာင့္ သိပ္အဆင္မေျပ။ တစ္ခါတစ္ခါ အဘြားပါးစပ္က ပလံုးပေထြးထြက္လာေသာ အသံမ်ားကိုလည္း က်ြန္မ သိပ္နားမလည္။ က်ြန္မႏွင့္ အဘြားေတာ့ ဒီလိုဆို တစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္ဘယ္လို ေျပာဆုိဆက္သြယ္လုိ့ မျဖစ္နုိင္ေပ။ က်ြန္မလည္း အတတ္နိုင္ဆံုးျပံုးျပီး အဘြားလက္ကို ညင္ညင္သာသာ ကိုင္ကာ စကၠဴရုပ္ဘယ္လိုေခါက္ရမလဲ က်ြန္မ သင္ေပးသည္။ စကၠဴၾကိဳးၾကာရုပ္ေလးေပၚလာေသာအခါ က်ြန္မ အရုပ္ေလးကို ငွက္ေလး ပ်ံသန္းေနတဲ့သဏၭာန္မ်ိဳး လုပ္ျပသည္။ အဘြားက က်ိဳးတို့က်ဲတဲသြားေလးမ်ားေပၚေအာင္ ျပံုးျပေတာ့ က်ြန္မအလိုလိုလိုက္ရယ္မိသည္။ က်ြန္မ သတိထားလိုက္မိတဲ့အခ်က္တစ္ခုကေတာ့ အဘြားရဲ့ အျပံုးဟာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို အျပစ္ကင္းစင္ေနတာကိုပဲ။

က်ြန္မတို့နားကို ရိပ္သာမွ သူနာျပုတစ္ေယာက္ေရာက္လာသည္။ နာ့စ္မမက အဘြားရဲ့ ဆံပင္ေလးေတြကို တယုတယ ပြတ္သပ္ရင္း ဖက္လုိက္သည္။ အဘြားက သူမကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ဗလံုးဗေထြးတစ္ခုခုေျပာလိုက္သည္။ သူမက ျပံုးရင္း “သူ မလာဘူး အဘြားရဲ့ သူ မအားလို့ မလာတာပါ” ဟု ညင္ညင္သာသာျပန္ေျဖလိုက္သည္။ က်ြန္မ အံ့ၾသေနခိုက္ သူမက က်ြန္မဘက္ကိုလွည့္ျပီး “ညီမေရ..ဒီအဘြားက သူ့သားကို ေမးတာကြဲ့…အစ္မတို့ ရိပ္သာကို ဧည့္သည္လာတိုင္း သူ့သားလာတယ္မွတ္ျပီး အျမဲေမးတယ္….သနားပါတယ္ကြယ္…အစ္မ မလည္း သူေမးတိုင္းသင့္ေတာ္သလို ေျဖေပးေနရတယ္” ဟု ရွင္းျပသည္။ က်ြန္မက အဘြားသားအေၾကာင္းေမးေတာ့ သူမက “အင္း အဲဒီအဘြားသားကို အဘြားကို ရိပ္သာလာအပ္တုန္း ခဏပဲ ျမင္ဖူးလိုက္တယ္..ေနာက္ပိုင္း ဘဏ္ကေနပဲ အဘြားအတြက္ဆိုျပီး ပိုက္ဆံလႊဲေပးတယ္..ဒါေပမယ့္ ညီမရယ္ ဒီလိုအသက္အရြယ္မွာ ပိုက္ဆံက ဘာအေရးလဲ လိုအပ္တာက ေမတၱာေလ..”။ က်ြန္မ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိမ့္မိရင္း အဘြားကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဘြားက မ်ားျပားစြားေသာေက်ာင္းအုပ္ၾကီးထဲမွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ရွာေဖြေနသလို ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ေနသည္။ အဘြားက သူ့သားကို ရွာခ်င္လို့ေနမွာပဲ ဟု က်ြန္မေတြးမိေသာအခါ အဘြားကို ေတာ္ေတာ္သနားမိသည္။

ေနာက္အစီအစဥ္တစ္ခုအေနနဲ့ အဘိုးအဘြားေတြအတြက္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေလးတစ္ခုလုပ္ေပးသည္။ ပထမဆံုး ေရွးေဟာင္းသီခ်င္းေလးေတြ ဖြင့္ေပးျပီး အတူတူ လိုက္ဆိုၾကသည္။ တစ္ခ်ို့အဘိုးအဘြားေတြကေတာ့ လိုက္ဆိုရင္း မ်က္ရည္ဝဲေနၾကသည္။ တစ္ခ်ို့ကေတာ့ ကေလးမ်ားသဖြယ္ ဟန္ပန္ေလးေတြနဲ့ အားၾကိဳးမာန္တက္လုိက္ဆိုၾကသည္။တစ္ခ်ိဳ့အဘိုးအဘြားမ်ားကေတာ့ လိုက္မဆိုဘဲ ပိတ္ကားကို ၾကည့္ရင္း ငိုင္ငု္ိ္င္ေလး ျဖစ္ေနသည္။

ထို့ေနာက္ က်ြန္မတို့အားလံုး အဘုိးအဘြားတစ္ေယာက္စီကို တစ္ဦးက် တာဝန္ယူျပီး ရိပ္သာ ဝန္းက်င္ကို တစ္ပတ္လွည့္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ထိုေန့က လျပည့္ေန့ျဖစ္သည္။ ရိပ္သာမွ လူေတြက အဘိုးအဘြားတုိ့ူေတြအတြက္ အလွမီးပံုေလးတစ္ခုစီ စီစဥ္ေပးသည္။ အဘိုးအဘြားေတြ၏မ်က္နွာမ်ားက အျပံုးေတြနဲ့ မီးပံုးႏွင့္ အျပိုင္ေတာက္ပလ်က္…။ တစ္ခ်ို့ေက်ာင္းသားမ်ားက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို သံျပိုင္ညည္းၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္ေလးက က်ြန္မအတြက္ ၾကည္နူးစရာေတြ ျပည့္ေနခဲ့သည္။ နာ့စ္မမက က်ြန္မနားကို ကပ္ျပီး “သူတို့ေတြ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားၾကမွာပဲ…ဧည့္သည္လာမွ သူတို့ ဒီလို အျပင္ကို ထြက္ရတာ..ပံုမွန္ဆို အခန္းထဲက အျပင္ကို မထြက္ျဖစ္ဘူးေလ…မစြမ္းမသန္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ တျခားအကူအညီလိုတယ္ေလ..” ဟု လာေျပာေတာ့ က်ြန္မ အေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။

ထိုရိပ္သာမွ အျပန္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က “ငါေတာ့ အသက္ၾကီးလာရင္ သားသမီးေတြက စြန့္ပစ္ျပီး ဘိုးဘြားရိပ္သာေရာက္ေနရတဲ့ အျဖစ္ကို မလိုလားဘူးဟာ ျမန္ျမန္ေသသြားတာမွ ေကာင္းအံုးမယ္ ဘယ္ေလာက္အထီးက်န္ဆန္လိုက္္လဲ” ဟု ညည္းသည္။ “အင္း ဟုတ္တယ္ ငါ့မိဘေတြလည္း တစ္ေန့ေန့ ငါသာ အဲလိုစြန့္ပစ္ထားခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္ခံစားလိုက္ရမလဲ” ဟု တျခားသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဆက္ေျပာသာအခါ က်ြန္မ ေခါင္းတတြင္တြင္ ျငိမ့္မိသည္။xxxxxxxx

“ဟဲ ့ နင္က လုပ္ျပန္ျပီ ဘာေတြေတြးျပီး ဘာလို့ ေခါင္းေတြျငိမ့္ေနတာလဲ ျမန္ျမန္စားေလဟာ ငါေတာင္ ျပီးေတာ့မယ္” ဟု ေဘးမွ သူငယ္ခ်င္းက သတိေပးမွပဲ က်ြန္မ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုကိုယ္ သတိထားမိသည္။ သူမကို တစ္ခ်က္ရယ္ျပရင္း ထမင္းကို အျမန္စားရသည္။

……………………………………………………………………………………………………………………….........

ထိုေန့က က်ြန္မ ေတြးစရာေလးတစ္ခု ရခဲ့သည္။ က်ြန္မ သူငယ္ခ်င္းမ နွစ္ေယာက္ေျပာတဲ့အတိုင္း မိဘေတြ အသက္ၾကီးလာရင္ မိဘရိပ္သာမပို့ရံု က်ြန္မတို့နဲ့အတူတူေနခိုင္းရံု နဲ့ေတာ့ မိဘေတြ ေပ်ာ္ရႊင္မည္ အထီးက်န္ဆန္မွုခံစားရမည္မဟုတ္ ဟု က်ြန္မ မထင္ေတာ့ပါ။ စားေသာက္ဆုိင္မွာေတြ့ခဲ့၇သည့္ အဘိုးအိုႏွင့္ သူ့သမီးႏွစ္ေယာက္က သက္ေသပင္ျဖစ္သည္။ သမီးနွစ္ေယာက္၏ ဝတ္ေက်တန္းေက် စိတ္မပါလက္မပါ အျပုအမူမ်ားၾကားတြင္ ထိုအဘိုးအို စိတ္ခ်မ္းသာမည္မဟုတ္မည္မွာ အထူးပင္ေျပာစရာမလိုေတာ့။ သားသမီးေတြကလည္း သားသမီးေတြပင္။ အသက္ၾကီးျပင္းအရြယ္ေရာက္လာေတာ့ မိဘက ကိုယ့္အေပၚဘယ္လို ျပုစုပ်ိုးေထာင္လာခဲ့သည္ကို ေမ့ခ်င္ခ်င္ျဖစ္သြားၾကသည္။ ေမတၱာတြင္ အသြားအျပန္ရွိသည္ ေရာင္ျပန္ဟပ္သည္ ဟူေသာစကားက မိဘမ်ားအတြက္ မွန္သင့္သေလာက္ မမွန္ေတာ့ေပ။ ငယ္ရြယ္စဥ္ က်ြန္မတို့ကို ထမင္းေက်ြးေတာ့ မိဘမ်ားက ထမင္းေပ်ာ့ေပ်ာ့ကို အရသာရွိေအာင္ အာဟာရရွိေအာင္ နယ္ပယ္ျပီး ဂရုတစိုက္ေက်ြးတတ္ၾကသည္။ မိဘမ်ားအသက္ၾကီးလာေတာ့ ထမင္းပန္းကန္ သူတုိ့ေရွ့ေရာက္သြားလွ်င္ တာဝန္ေက်ျပီ ဟု က်ြန္မတို့ ယူဆတတ္ၾကသည္။ သြားမ်ားမေကာင္းေတာ့ေသာ သူတို့အတြက္ ထမင္းကို ေပ်ာ့ေအာင္ စီမံေပးဖို့ ငါးပါလွ်င္ အရိုးထြင္ေပးဖို့ ဒါေတြကို က်ြန္မတို့ ေမ့ေလ်ာ့လ်စ္လ်ူရွုထားတတ္ၾကသည္။ မိဘမ်ားအတြက္ သားသမီးမ်ားငယ္စဥ္က ေမတၱာႏွင့္ ယွဥ္ျပီး ျပုစုဂရုစိုက္ယုယၾကင္နာမွုမ်ားအတြက္ မိဘမ်ားအိုမင္းမစြမ္းျဖစ္လာေတာ့ သားသမီးမ်ားက ျပန္လည္ေပးအပ္သည္ကေတာ့ ညည္းညူမွုမ်ား ျငဴစူမွုမ်ား ေအာ္ေငါက္မာန္မဲမွုမ်ား စြန့္ပစ္မွုမ်ားပင္ျဖစ္သည္။

မိဘေတြသာ ရွိမေနခဲ့ဘူးဆိုလွ်င္ ျဖစ္လာမည့္ က်ြန္မတို့၏္ ဘဝအေျခအေနမ်ားကို စဥ္းစားစိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္ၾကပါ။ သူတို႔ရင္ထဲက ေမတၱာ နဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားကို ျမင္တတ္ခဲ့မယ္ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ကၽြန္မတို႔ ကလည္း ေမတၱာျပန္ေပး၍ ဆက္ဆံၾကရေအာင္လားရွင့္။ ။

ဝါေလး (PIC)
၁၁.၃၃ မိနစ္ (နံနက္)
၂၄.၇.၂၀၁၁ (တနဂၤေႏြ)